mamahalin kita sa paraang minamahal ko ang dagat

mamahalin kita
sa paraang
minamahal ko ang dagat

kung paanong ang tubig alat
ay akin
at sa akin lang
sa oras na iyon,

kung paanong mula dahan-dahan
at puno ng alinlangan akong nagsawsaw ng paa sa tubig,
isa-isang daliri,
mula sa mabagal na pagkawkaw
hanggang sa pakandi-kandirit na pagtatampisaw
tuwang hindi humihiling ng pagkapit

hindi ikakahon ang tubig dagat sa garapon,
hindi iuuwi sa bahay,
at aasang sapat na yun para maibsan
ang uhaw kapag hinahanap ng balat ko
ang mga patak nitong
may pitik ng anghang at lamig
maingat na kinalkula
para magpalamig
kapag mainit,
para magpainit
kapag malamig

mamahalin kita
nang may lalim,
nang may bigat,
bibigyan ka ng kahulugan
aalayan ka ng mga salita’t yapos
hahagkan ka sa umaga
nakaliyad sa umagang sasalubungin mo ako sa dalampasigan
matyagang mag-aantay ng pagbalik ng mga alon mo sa gabi

tatalikod ako
ipipikit ang mga mata
at tatakpan ang mga tenga
sa mga panahong
ibang mga paa
ang nagtatampisaw sa iyo

mamahalin kita
sa paraang
minamahal ko ang dagat
hindi ikakahon
hindi ibubulsa
hindi ikakadena
hindi ikukulong
sa apat na sulok
ng palasyo kong parisukat
na binuo sa buhangin

hahawakan kita sa paraang
hinahawakan ko ang buhangin,
hindi masyadong mahigpit
para umalpas at kumawala
sapat lang ang luwag
para hindi matapon lahat

mamahalin kita katulad ng along
ipinipikit ng mata ko
tuwing humahampas sa mukha at katawan ko

puno ng pagsamba
walang pagmamay-ari

mamahalin kita
sa paraang
minamahal ko ang dagat
sa bawat oras na itinakda para sa akin
hindi ako hihiling ng labis –
hindi pa,
hindi kailanman.

ihampas mo lang ang alon ng
pagnanasa’t pag-ibig mo sa akin
maliit, malaki
mabigat, magaan
ihampas mo lang sa
kaluluwa ko
tatanggapin ko yan.

cherryred 012715

artworks by: Daniele Bueti

this ironing

hinding-hindi ko malimutan ang araw na yun
pinaglaruan ng mga sinag ng araw mula sa bintana mo ang mga mata kong lunod pa sa antok
pupungas-pungas akong bumangon
late na naman tayo, anong bago dun?

alam mo ba kung gaano kahirap bumangon kapag nagigising na ikaw ang katabi?
kung gaano katinding disiplina at determinasyon ang kailangan para makumbinsi ang sarili kong alisin ang kamay mo sa bewang ko
o ilayo ang mukha mong nakasubsob sa batok ko

mas lalo atang humihimbing ang tulog kapag tinatapik mo ang baba ko
tuwing nagigising ka sa tunog ng paggiling ng ngipin ko sa gabi
kapagdaka’y magtataka kung ano o sino ang pinanggigilan ko sa panaginip
sana kaya kong sagutin yun

masarap at mabagal ang bawat umagang kasama ka
hindi makuha ng katawan at isip kong magmadali
nauubos ang oras sa kakailing sa ganda ng ngiti mo

ipapagpalit ko ang unan sa lambot ng balikat mong laging dinadantayan
ipagpapalit ko ang kumot sa katawan mong nakapulupot sa akin, laging sakto lang ang init o lamig
ipagpapalit ang radyo sa tunog ng mahina at kalmado mong paghinga
o mga impit na ungol mo kapag lumilipat ng pwesto dahil nangalay na ang likod o mga braso
aanhin ko nga ba yung sikat ng araw na sumisilip sa bintana sa mga umagang hindi ka naunang magising
at walang nag-ayos ng kurtina

mas pipiliin ko pa rin ang kislap ng mga mata mo sa umaga
ang liwanag na dala ng ngiti mo
at ang musikang humuhuni kasabay ng tawa mo
paano ako makakabangon nyan?

balik tayo sa umagang tinutukoy ko
tanghali na nga noon at hindi na umaga
bungisngis tayong gumayak dahil hindi na naman gumana ang yurak na yurak nang mga body clock
kasama ba sa pagkasira ng body clock ang pagkawala ng sense of urgency? siguro.

nilabas mo na ang plantsa para sa lukot na lukot kong polo
kung paanong tinanggihan kong kumagat sa dala mong mansanas nung unang gabing nakasama ka
ay tumango na lang ako ngayon sa alok mong plantsahin ang baon kong pangdiin
hindi na ako nahiya
sa galing mo kasing magplantsa, alam kong mas nakakahiyang makita mo yung sablay ko dun

mahirap plantsahin, ika mo
lukot ang mukha mo noon, katulad ng kapag tumutusok sa mata mo yung buhok mo
natawa na lang ako, ayos lang naman kasi
alam kong nasa taxi pa lang ako lukot na ulit ang manggas nun

panggap na plantsa lang, magmukha lang akong disente kahit papano
pero hindi ko kasi makalimutan yung diin ng hawak mo sa plantsa
habang dumudulas ang init nito sa tela
kung paanong onting init lang umuunat ito
para lang muling malukot maya-maya kapag tinahak ko na ang kalyeng palayo sa iyo

hindi ko kailangan ng plantsado’t unat na unat na polo
dahil mas nasasabik ako sa mga pagkakataong nilulukot mo ako
pinipiga at sinasaid, hanggang nakalupaypay na lang akong nakangiti
pagod at masaya, nasasaktan pero kuntento
lulukutin, at itutuwid, para lukutin ulit
kahit anong gawin hindi magawang tumanggi ng mga lukot ng pagkatao ko sa init na dala mo

marahil ganon ka din?
kahit magdamag kitang piliting unatin, lukot ka pa ring babangon
para humanap ng init mula sa ibang plantsa
na magpapatuwid na naman sayo ng pansamantala

cherryred 012615

walang kulang

bakit ikukulong ang sarili sa isang salitang
alam mo
at alam kong
ang pangit pangit na ng dating sa ating dalawa

bakit kailangang lagyan ng tawag
kung bitbit ng tawag na yun ang mga taon ng saya, dusa’t,
pighating ipapaalala
ng kahapon mo kapiling nya
ng kahapon ko kapiling ng kung sino

“yun na lang ang kulang sa inyo e….”

paano nyo masasabing yun na lang ang kulang
kung ako nga mismo o sya ay parehong tatango
sa katotohanang
walang kulang.

maraming maraming kalabisan
pero hindi kailanman nagkulang
nag uumapaw ang utak, katawan, at puso
ang pagniniig ng mga labi, balat, katawan
ang pag-uusap ng mga matang kayang magtagal ng ilang minuto

walang kumukurap
walang nagsasalita
pero nagkakaintindihan
pano nyo masasabing may kulang
kung meron kaming kakayahang magdiskurso
sa pamamagitan ng tingin
sa paghigpit at pagluwag ng hawak
sa mga kapit
sa mga daliri kong dumudulas sa buhok mo
sa mabilisang ngiti kapag hinahawi natin
ang makukulit na mga buhok na parating nasa mga mukha natin
ilang segundong ngiti bago muling magtagpo ang ating mga labi
at hayaan silang magdebate o sumang-ayon sa pamamagitan ng diin o bilis

nasaan ang kulang
kung bawat kwento mo ay kwento ko
ang bawat kwento ko ay kwento mo
kung kulang lang naman ang pag uusapan
siguro ang kulang ay ang lawak ng utak ng mga tao sa paligid
nakakahon sa mga nakasanayan
nakaasa sa mga alam lang nilang kahulugan ng mga salita
saan huhugutin ang kulang
paano maghahanap ng ipupuno
kung umpisa pa lang nag-uumapaw na

nasaan ang kulang
sa mga gabing alam mo at alam kong
bawat himaymay ng pagkatao ay busog
nariyang fumoodtrip hanggang mabunsol
o mag-usap tungkol sa buhay hanggang sumakit ang ulo, sumakit ang puso

hanggang mas lumalim ng lumalim ang intindihan
hanggang maramdaman kong bumabalik ako sa tunay na ako
hanggang maramdaman mong bumabalik ka sa tunay na ikaw
BUHAY AT MALAYA

nasaan ang kulang
kung ang paghawak mo sa kamay ko sa mga hindi inaasahang oras
ay sapat na’t alam nating hindi kailangang ipagsigawan sa lahat
na akin ka
o sayo ako

bakit kita ikukulong kung alam kong pareho tayong may mga pakpak
pwede namang sabay lang tayong lumilipad
sumasalubong sa hampas ng daluyong ng hangin
dala ng mga pakpak na may pumapagaspas dahil sa mga pangarap na pagsisikapang gawing totoo
pinapalutang ng mga bukas pang darating at sasalubunging nakangiti, masaya at kuntento
kung masaya naman at kuntento
paano masasabing may kulang?

cherryred 010615